Ik was vastgelopen en  had een moeilijk jaar achter de rug met veel zorgen binnen mijn familie. Mijn werk was niet meer leuk, ik haalde er geen vreugde meer uit. Ik had totaal geen energie meer. Op een gegeven moment kon ik me ook bijna niets meer herinneren. Puur een black-out. Ik nam zorgverlof op, maar dit werkte niet. Ik heb vervolgens een paar maanden thuisgezeten.

Ik kwam met het SPIRIT-programma in aanraking. Mijn doel vooraf was om mijn standaardstrategie te veranderen, andere inzichten te krijgen. Nú sta ik veel meer in het leven en doe dingen die ik leuk vind. Voorheen zorgde ik altijd voor anderen en zette mijn eigen wensen opzij, dat had ik immers zo geleerd. Nu heb ik geleerd dat ik meer mezelf mag zijn. Ik mag zijn wie ik ben én ik mag doen wat ik leuk vind. Ik blijf nu meer bij mijn gevoel. Voorheen had ik een schild gecreëerd om dingen niet te dichtbij te laten komen. Zoiets werkt door in alles; op mijn werk en ook in mijn privé-leven. Ik liet me overrulen bijvoorbeeld. Dingen die zeer doen, pak ik nu anders aan. Ik mag emoties gewoon uiten. Er is echt een poort opengezet waardoor ik nu veel eerder voel, écht voel. De emotie verdriet en blijdschap zijn nu vele malen groter omdat je veel dichterbij je gevoel bent gekomen. Ja, ik was vlak geworden. Het is natuurlijk niet altijd even gemakkelijk omdat er veel is losgekomen ook uit je verleden.

De andere SPIRIT-deelnemers houden je ook een spiegel voor. We hebben op persoonlijk vlak heel veel gedeeld. We reflecteren en geven elkaar terugkoppeling; die gesprekken leveren heel veel op. Zij bevestigden me dat ik gewoon een leuke vent ben. Ik liet mezelf alleen altijd heel moeilijk zien en was vooral heel berekenend… Tijdens SPIRIT besefte ik dat ik voorheen vaak een masker voorhield. Bij een bepaald onderdeel moet je aangeven wie je bent en waarvoor je daar zit. Je móet dan wel eerlijk en kwetsbaar zijn. Ik besefte ineens toen ik uitsprak wie ik was, dat het gewoon helemaal niet zo goed ging.

Nee, ik ben niet klaar na SPIRIT. Eigenlijk ben ik nú pas begonnen nu de deur is opengezet. Ik ga door en blijf in gesprek met mensen puur voor mezelf om te spiegelen en te horen hoe ik kan omgaan met de dingen waar ik op vastloop.

Ik ben veranderd en ook op mijn werk ben ik anders geworden. Ik geef grenzen aan. Vroeger durfde ik geen nee te zeggen, want dan dacht ik ‘ze hoeven me anders niet’. Nu zie ik pas in dat ze veel meer aan mij hebben als ik enthousiast en gelukkig ben. Ik heb zelf de regie. Dat zijn mooie inzichten.

Arko |Ordina